Herken je dat? Pas naar buiten willen gaan als het droog is? En het liefst als het zonnetje schijnt? Een beetje miezer kan ik ook nog wel aan, maar als het echt regent, dan moet ik me er toe zetten om de deur uit te gaan. Als ik dan ook nog eens een week in een vakantiehuisje zit en het regent keihard dan kan ik mezelf betrappen op de gedachte: wat een pech, precies nu. Hoe lekker was het geweest, als nu de zon gewoon volle bak zou schijnen?
Als ik dan toch besloten heb te gaan, dan vind ik de eerste meters in de regen wandelen ook best vervelend.
Maar dan gebeurt er iets moois. Ik voel de regen bijna niet meer en wat ik voel dat stoort me niet. Ik daal af uit mijn gedachten, beland in het hier en nu en begin eens écht om me heen te kijken. Ik zie ineens dat de natuur ook nu heel mooi is. Ik bedenk me dat het ook nu fijn is om buiten te zijn. Dat de zon niet altijd kan schijnen en dat dat ok is.
Lopend door de bossen trek ik in gedachten een parallel naar het leven. Het gaat natuurlijk helemaal niet om die zon, maar om hoe aanwezig ik ben en door welke bril ik kijk. Hoe ik met mijn gedachten en overtuigingen kleur geef aan de wereld om mij heen. Of ik blijf wachten tot omstandigheden me geluk brengen, of er op vertrouw dat andere omstandigheden me tot andere dingen leiden die ook mooi zijn. Ook op mijn minder gelukkige momenten is er nog steeds zoveel om dankbaar voor te zijn en zit in alles schoonheid verscholen.
Ik glimlach. Het was blijkbaar tijd om weer even herinnerd te worden aan het feit dat ik niet alleen ín de natuur ben, maar één met de natuur. En dat dichterbij de natuur zijn me altijd dichterbij mezelf brengt. En altijd zorgt voor meer helderheid. Of de zon nou schijnt of niet.
Op mijn werk bij Frisse Blikken als trainer en coach organiseren wij ook regelmatig tweedaagses in de natuur. Dit doe ik samen met Daan van expeditiongoodlife.org (mocht je op zoek zijn naar toffe leiderschapsreizen in de natuur, check it out). Ik sta altijd weer versteld van de werking van de natuur en hoe weinig je eigenlijk zelf hoeft te doen, omdat de natuur zo'n diepgaande werking op iedereen heeft. We gebruiken daar de windrichtingen en seizoenen om te reflecteren, aan de hand van het medicine wheel uit het Sjamanisme.
Op dit moment is het de tijd van de herfst. Dit staat voor loslaten, transformatie, keuzes maken. Je kunt jezelf hierbij vragen stellen als:
De tijd van winter en het noorden is een tijd van naar binnen keren: rust, bezinning, afstand, reflectie. Vertragen, verstillen. Je kunt jezelf hierbij vragen stellen als:
De lente staat voor nieuwe ideeen, een nieuw begin. Motivatie om nieuwe dingen aan te pakken en uit te werken.
De zomer gaat over stevigheid en kracht. In het licht durven staan en jezelf laten zien.
Op welk seizoen / welke windrichting heb jij op dit moment werk te doen? Dit hoeft niet per se dezelfde te zijn als het huidige seizoen. Kijk maar eens welk seizoen nu het meeste aandacht vraagt en wat je daarop te doen hebt.
Tip: door de vragen iets aan te passen is het ook een hele leuke manier om samen met je vriend/vriendin op je relatie te reflecteren. Dit heb ik laatst gedaan met de oefening dat als de ene praat, de ander stil is. We keken eerst terug naar afgelopen periode en daarna nog vooruit naar wat we dan nu nog anders zouden willen. Het levert hele mooie verdiepende gesprekken op en gaf ons weer extra begrip naar elkaar en verbinding.
Hoe vind jij jouw inspiratie in de natuur?
Een andere mooie oefening is om een paar uur alleen in de natuur te gaan zitten. Neem niks mee wat je kan afleiden en ga ergens in de natuur zitten.
Als je echt alleen gaat, kun je je locatie voor de veiligheid naar iemand doorsturen en zet je een wekker na een paar uur. Zorg dat dit wel echt minimaal twee uur is, om echt de effecten te kunnen ervaren. Zie wat er gebeurt, observeer je gedachten en zie wat de natuur en de verveling met je doet.
De laatste keer dat ik dit gedaan heb schreef ik na afloop dit kleine verhaaltje:
Elke keer weer
Vind ik inspiratie in de natuur
Het groeit, het bloeit, het stroomt, verdort, ontkiemt..
Het kost geen moeite, gebeurt gewoon
Het een is niet belangrijker dan het ander
Waarom doen wij zo vaak zo hard ons best
Ons leven te creëren
Terwijl we daarmee misschien juist
ons eigen licht blokkeren? Dus ga een beetje uit de weg
Lach een beetje om jezelf
En zie hoe het leven ook zonder jouw inmenging
Groeit, bloeit, stroomt, verdort .. en vanzelf ook weer ontkiemt
Liefs,
Chanti
